Ek sou graag meer volledig wou reageer op Louise Mabille se artikel Die Neet* Van Geloof in Na-Christelike Denke. Ongelukkig verstaan sy duidelik nie die artikel van my waarop sy reageer nie. Haar skrywe spreek glad nie die werklike inhoud daarvan aan nie.
Sy veralgemeen die term “radikaal bevrydende humaniteit” as ’n sinlose, moreel relatiewe wêreldbeskouing. Ek verwerp nie moraliteit nie, maar eerder ’n transendente godheid, en ek beklemtoon juis deugde soos menswaardigheid en geregtigheid. Mabille misverstaan my posisie opsetlik as ’n verwerping van alle betekenis, wat ’n strooipop-argument skep.
Mabille se argument dat ek nie so bevry is van die Christelike dogma as wat ek voorgee nie omdat ek steeds betrokke is by teologiese debatte, is maar net nog een van die vele strooipoppe wat sy opsit en self afskiet.
Ongelukkig skiet sy mis. Om iets te kritiseer beteken nie jy vind dit moeilik om afstand te doen van dit wat jy kritiseer nie. Dit is net so belaglik soos om te sê iemand wat die ANC verlaat en hulle nou kritiseer oor hul korrupsie vind dit moeilik om afskeid te neem van die ANC of ʼn gewese katoliek wat die Katolieke Kerk kritiseer oor pedofiel priesters sukkel om afskeid te neem van die katolieke kerk. Dit is totaal absurd.
Mabille se hele argument is so breed dat ʼn wa met osse daarin kan draai. Dit is egter allesbehalwe ’n gefokusde argument. Dit lyk eerder asof sy ’n karikatuur van sekularisasie probeer maak of ateïsme wil aanval.
Gevolglik toon haar argument ʼn ’n gebrek aan betrokkenheid by die nuanses van my oorspronklike argument, wat haar reaksie onoortuigend maak. Sy stel dit dat die na-Christelike wêreld “geen hoop” bied nie, maar het geen argument waarop sy dit grond nie.
Die gebrek aan bewyse laat haar argumente emosioneel en subjektief lyk, eerder as ’n robuuste intellektuele reaksie op die stuk wat ek geskryf het. Mens sou hoop iemand wat spog met ʼn PhD in filosofie sou dit snap.
Ek sal op my beurt dus ten sterkste aanbeveel dat sy besef die sogenaamde “Oorspronklike Groot Verhaal” waarna sy wil hê ek moet terugkeer is nie so oorspronklik soos wat sy dink nie. Daar is vele ander groot verhale wat ewe veel of selfs meer gewig dra.
Hierdie emosionele benadering kan lesers wat reeds met haar saamstem dalk oortuig, maar dit sal nie skeptici of lesers van my oorspronklike argument beïnvloed nie. Dit versterk die indruk dat sy die oorspronklike argumente nie ten volle begryp nie, aangesien sy eerder ’n algemene verdediging van geloof bied as ’n spesifieke reaksie op die oorspronklike kritiek.
Ek sou graag meer volledig wou reageer op Louise Mabille se artikel Die Neet* Van Geloof in Na-Christelike Denke. Ongelukkig verstaan sy duidelik nie die artikel van my waarop sy reageer nie. Haar skrywe spreek glad nie die werklike inhoud daarvan aan nie.
Sy veralgemeen die term “radikaal bevrydende humaniteit” as ’n sinlose, moreel relatiewe wêreldbeskouing. Ek verwerp nie moraliteit nie, maar eerder ’n transendente godheid, en ek beklemtoon juis deugde soos menswaardigheid en geregtigheid. Mabille misverstaan my posisie opsetlik as ’n verwerping van alle betekenis, wat ’n strooipop-argument skep.
Mabille se argument dat ek nie so bevry is van die Christelike dogma as wat ek voorgee nie omdat ek steeds betrokke is by teologiese debatte, is maar net nog een van die vele strooipoppe wat sy opsit en self afskiet.
Ongelukkig skiet sy mis. Om iets te kritiseer beteken nie jy vind dit moeilik om afstand te doen van dit wat jy kritiseer nie. Dit is net so belaglik soos om te sê iemand wat die ANC verlaat en hulle nou kritiseer oor hul korrupsie vind dit moeilik om afskeid te neem van die ANC of ʼn gewese katoliek wat die Katolieke Kerk kritiseer oor pedofiel priesters sukkel om afskeid te neem van die katolieke kerk. Dit is totaal absurd.
Mabille se hele argument is so breed dat ʼn wa met osse daarin kan draai. Dit is egter allesbehalwe ’n gefokusde argument. Dit lyk eerder asof sy ’n karikatuur van sekularisasie probeer maak of ateïsme wil aanval.
Gevolglik toon haar argument ʼn ’n gebrek aan betrokkenheid by die nuanses van my oorspronklike argument, wat haar reaksie onoortuigend maak. Sy stel dit dat die na-Christelike wêreld “geen hoop” bied nie, maar het geen argument waarop sy dit grond nie.
Die gebrek aan bewyse laat haar argumente emosioneel en subjektief lyk, eerder as ’n robuuste intellektuele reaksie op die stuk wat ek geskryf het. Mens sou hoop iemand wat spog met ʼn PhD in filosofie sou dit snap.
Ek sal op my beurt dus ten sterkste aanbeveel dat sy besef die sogenaamde “Oorspronklike Groot Verhaal” waarna sy wil hê ek moet terugkeer is nie so oorspronklik soos wat sy dink nie. Daar is vele ander groot verhale wat ewe veel of selfs meer gewig dra.
Hierdie emosionele benadering kan lesers wat reeds met haar saamstem dalk oortuig, maar dit sal nie skeptici of lesers van my oorspronklike argument beïnvloed nie. Dit versterk die indruk dat sy die oorspronklike argumente nie ten volle begryp nie, aangesien sy eerder ’n algemene verdediging van geloof bied as ’n spesifieke reaksie op die oorspronklike kritiek.