Die "Global Sumud Flotilla" is Voortvarende Skynheiligheid
Leser Barend Wesseloo oor versteekte werklikhede agter die omstrede hulpvloot.
Wanneer 'n vloot skepe met vlae en slagspreuke die Middellandse See invaar, lyk dit, oppervlakkig beskou, soos 'n romantiese daad van burgerlike moed.
Die jongste Global Sumud Flotilla word wêreldwyd aangebied as 'n heldhaftige poging om Israel se seeversperring van Gaza te “breek” en broodnodige hulp te lewer. Maar agter die retoriek en kameras lê 'n ander werklikheid: die flotilla is 'n politieke foefie, 'n propaganda-skouspel, en volgens dokumente wat glo in Gaza gevind is, 'n onderneming wat deur Hamas self befonds en georganiseer word.
Vir die Afrikaanse leser is dit belangrik om die vloot nie te sien vir wat dit wil wees nie — 'n humanitêre sending — maar vir wat dit werklik is: 'n gevaarlike, skynheilige en belaglike poging wat menselewens op die spel plaas om politieke punte te wen.
Die idee van 'n “hulp-vloot(e)” na Gaza het in 2010 internasionale aandag getrek met die Mavi Marmara. Daardie skip, deel van die Gaza Freedom Flotilla, is deur Israel onderskep toe dit geweier het om koers te verander na die hawe Asdod vir inspeksie. Skermutselinge het uitgebreek toe sommige aktiviste gewapen was met messe en ysterstawe, en nege mense is dood. Die wêreldpers het dit aangebied as 'n tragedie van “vreedsame hulpwerkers” wat deur 'n aggressiewe Israel aangeval is.
Wat later duidelik geword het, is dat die hooforganisasie agter die Mavi Marmara, die Turkse IHH Humanitarian Relief Foundation, sterk bande gehad het met Islamitiese ekstremistiese groepe. Die beeld van “vreedsame hulp” het nie ooreengestem met die werklikheid van 'n skip wat voorbereid was op konfrontasie nie.
Sedertdien is daar verskeie kleiner pogings — in 2011, 2015, 2018 — maar almal het dieselfde patroon gevolg: klein hoeveelhede hulp, groot sensasie in die pers, en Israeliese onderskepping. In 2018 is die skip Al-Awda (“Die Terugkeer”) onderskep, en die vrag van net sowat 22 ton mediese voorrade is na Gaza geneem — 'n druppel in die emmer gemeet aan die honderde vragmotors per dag wat die landsgrense oorsteek.
Die patroon is dus duidelik: die hulpvlote gaan nie oor logistiek of effektiewe humanitêre werk nie. Dit gaan oor beeld, kamera en sensasionele botsing.
Die nuutste vloot, bekend as die “Global Sumud Flotilla”, bestaan uit sowat 47 skepe met deelnemers uit meer as 44 lande. Bekende figure soos die klimaatsaktivis Greta Thunberg en politici uit Europa is aan boord. En, uit Suid-Afrika, Mandla Mandela — kleinseun van Nelson Mandela en lank reeds 'n uitgesproke teenstander van Israel. Hy beklee 'n paar titels, en moontlik die belangrikste een wat nie op die banier genoem is nie, is dié van Uitvoerende Lid van die “Al-Quds Parliamentarians for Palestine”, 'n Moslem Broederbond organisasie gebaseer in Turkye en deel van die Global Al-Quds Foundation. Mandla Mandela was teenwoordig by die begrafnisse van Hezbollah se Nasrallah en Hamas se Ismail Haniyeh, en hy het gereelde vergaderings met Hamas se leierskap. Mandela is ook 'n lid van die Moslem Broederbond in Suid-Afrika en is selfs verbied om die VK te besoek weens sy radikalisme en verbintenisse met terreurorganisasies.
Volgens die organiseerders dra die flotilla hulpgoedere soos medisyne, kos en basiese benodigdhede. Maar selfs gunstige berigte erken dat die hoeveelhede “simbolies” is. Israeliese ontledings sê dit is minder as wat een vragmotor oor die Kerem Shalom-grensoorgang in 'n enkele dag kan vervoer.
Ter vergelyking: in 2023 het Israel gemiddeld 500–600 vragmotors per dag toegelaat, wat sowat 15 000 ton per week in Gaza ingebring het. Selfs tydens intense gevegte ná 7 Oktober 2023 het honderde vragmotors per dag deurgegaan — al is dit soms vertraag deur Hamas se beslaglegging op hulpvoorrade. Teenoor daardie getalle is die vloot se vrag niks anders as 'n druppel in 'n emmer nie.
Die organiseerders weet dit. Hulle doel is nie om werklik 'n humanitêre krisis op te los nie. Hul doel is om 'n media-krisis te skep en Israel te dwing om op te tree, kameras te laat rol, en 'n valse beeld van Israel as onderdrukker teenoor “vreedsame aktiviste” die wêreld in te stuur.
Die deurslaggewende feit wat die maskerade afruk, is die nuus dat Hamas-dokumente in Gaza gevind is wat wys dat die organisasie self die flotilla help befonds en organiseer. Berigte in The Jerusalem Post en Israel National News haal hierdie dokumente aan as bewys dat die flotilla nie 'n neutrale burgerlike poging is nie, maar deel van Hamas se internasionale strategie.
Israel se regering het dit selfs die “Hamas-flotilla” genoem. As dit waar is, beteken dit dat elke deelnemer — of dit nou Greta Thunberg of Mandla Mandela is — doelbewus of onbewustelik 'n propaganda-pion van Hamas is. Dit verklaar ook hoekom die flotilla daarop aandring om die versperring te “breek” eerder as om hulp via Siprus of Asdod te stuur: die doel is nie hulp nie, maar konflik.
Kritici beskryf Israel se seeversperring as “onmenslik” en “onwettig”. Maar die feite lui anders.
Volgens die San Remo Manual on International Law Applicable to Armed Conflicts at Sea (1994) mag 'n oorlogvoerende staat 'n versperring instel mits dit:
Aangekondig en volgehou word;
Nie selektief diskrimineer nie; en
Nie primêr daarop gemik is om burgerlikes uit te honger nie.
In 2011 het die VN se Palmer-paneel bevind dat Israel se versperring van Gaza aan hierdie vereistes voldoen en dus regmatig is. Die verslag het kritiek uitgespreek op die wyse waarop Israel die Mavi Marmara in 2010 hanteer het, maar die beginsel van die seeversperring self as legitieme veiligheidsmaatreël erken.
Die rede vir die versperring is eenvoudig: Hamas het keer op keer probeer om wapens per see Gaza binne te smokkel. In 2014 het die Israeliese vloot 'n skip onderskep met 40 missiele, 180 mortiere en duisende AK-47 rondtes onderweg vanaf Iran. Sonder 'n seeversperring sou sulke wapens waarskynlik in Hamas se hande beland en teen Israeliese burgerlikes gebruik word.
Geen verantwoordelike regering kan toelaat dat 'n terroriste-organisasie onbelemmerde toegang tot die see geniet nie.
Dat Suid-Afrika se regering, deur DIRCO, openlik verklaar het dat die vloot “veilig en onbepaald” deurgang moet kry, is niks minder as skynheilig nie. Dit verhef 'n gevaarlike foefie tot gewone diplomatiek. Dit plaas Suid-Afrika aan die kant van Hamas se strategie, eerder as aan die kant van werklike humanitêre oplossings.
En dat Mandla Mandela self aan boord is, gee aan die flotilla 'n simboliek wat maklik misbruik word. Hy beeld homself uit as voortsetter van sy oupa se erfenis, maar ignoreer dat die situasie in Gaza nie vergelyk kan word met apartheid nie. Waar apartheid 'n rasgebaseerde stelsel van onderdrukking was, is Israel se konflik met Gaza 'n oorlog teen 'n gewapende terroristegroep wat openlik verklaar dat Israel vernietig moet word.
Die apartheid-analogie is vals en gevaarlik — en dit word nou deur Mandela se teenwoordigheid as “bevestiging” van die flotilla se morele hoë grond gebruik.
Die vloot het nie net Suid-Afrika se steun nie. Italië en Spanje het skepe naby die roete geplaas om “redding en humanitêre hulp” te verseker. Griekeland het veiligheid in sy waters belowe. Maar belangrik: geen Europese land het amptelik gesê hulle ondersteun die flotilla se doel om die seeversperring te breek nie. Hulle erken die gevaar en hou hul vlote op bystand as iets verkeerd gaan.
Intussen het aktiviste beweer dat hul skepe deur hommeltuigaanvalle geteiken is naby Kreta. Italië het die aanval veroordeel, maar Israel het geen verantwoordelikheid erken nie. Wat duidelik is, is dat die risiko van eskalasie groot is, en dat elke voorval as propaganda teen Israel gebruik word.
Wanneer 'n projek so min hulp dra, maar soveel gevaar skep, is dit belaglik. Wanneer dit deur Hamas befonds word, maar as “vreedsame hulp” verkoop word, is dit skynheilig. En wanneer dit doelbewus 'n militêre versperring uitdaag en menselewens op die spel plaas vir die kamera, is dit onverantwoordelik.
Israel het die reg én die plig om die vloot te onderskep. Nie omdat dit teen humanitêre hulpverlening is nie, maar omdat dit nie 'n hulpverleningsaksie is nie — dit is 'n politieke teaterstuk waarin Hamas die draaiboek skryf en figure soos Mandla Mandela die toneel vul.
Die ware humanitêre weg is vervelig: koördineer, inspekteer, vervoer per land of deur hawens soos Asdod. Daardie weg bring duisende ton hulp per week na Gaza. Die flotilla bring net 'n paar ton — en 'n reuse-kameraspel.
Vir Afrikaanse lesers is dit belangrik om die rook en spieëls te sien. Hierdie vloot is nie 'n dapper daad van medemenslikheid nie. Dit is 'n foefie, 'n gevaarlike spel met menselewens, en 'n propagandaveldtog waarin selfs ons eie regering en Mandla Mandela nou medespeleers is.
Israel se seeversperring is wettig, noodsaaklik en verdedigbaar. Die flotilla is belaglik, skynheilig en onverantwoordelik. En as ons eerlik wil wees oor wie werklik die mense van Gaza help, moet ons nie die kameras volg nie, maar die vragmotors tel.
Nog artikels op OntLaer:
Volg OntLaer Facebook en LinkedIn vir ons jongste artikels, potgooi-gesprekke en redaksiebriewe asook bydraes en insigte van skrywers regoor ons netwerk.
INTEKEN OPSIES:
Wil jy stukke soos die direk in jou inboks ontvang – weekliks of daagliks – en terselfdertyd ons werk ondersteun? Kies hieronder jou voorkeur.
 | A guest post by
|