Ope Brief aan die NG Kerk
Oor barmhartigheid, prioriteite en vervolging.
Ek skryf hierdie brief nie om te veroordeel nie, maar uit diepe hartseer en ernstigekommer.
Ek het onlangs in die Kerkbode en op Netwerk24 gelees dat die NG Kerk besluit het om R250 000 uit sy rampfonds aan oorlogslagoffers in Gasa te skenk. Op die oog af klink dit edel en lofwaardig – 'n daad van deernis teenoor mense wat ly. Tog kan ek nie anders as om diep ontsteld te voel oor die wyse waarop hierdie besluit geneem is en die boodskap wat dit stuur nie.
As Christene kan 'n mens nie ongevoelig wees teenoor lyding nie. Jesus het self geleer dat ons die minste van ons medemens moet raaksien en help. Hy het die gelykenis van die Barmhartige Samaritaan vertel, wat die vyandige man langs die pad opgetel en versorg het. Hy het die skare gevoed wat honger was, en het sy dissipels aangespoor om dieselfde te doen. Daarom sê ek van meet af: dit is nie verkeerd om 'n Palestynse kind wat honger ly te help nie. Dit is nie verkeerd om deernis te toon aan mense in Gasa nie.
Maar die vraag wat ek wil stel, is nie óf ons kan help nie – maar eerder hóé ons help, vir wie ons help, en of ons getrou aan die Bybel is in hoe ons prioriteite stel. Wanneer die kerk 'n keuse maak oor wie hy met sy beperkte fondse ondersteun, kan ons nie wegkom van die feit dat daar ook 'n teologiese en morele dimensie aan daardie besluit geheg is nie. En hier, glo ek, het die NG Kerk 'n fout gemaak wat dringend herbesin moet word.
Bybelse tekste verkeerd toegepas
Die eerste punt waaroor ek ernstig besorg is, is die manier waarop Bybelverse gebruik word om hierdie besluit te regverdig.
Dikwels hoor ek mense Matteus 25:31-46 aanhaal: “Alles wat julle gedoen het aan een van die geringstes van hierdie broers van My, het julle aan My gedoen.” Die argument is eenvoudig: Jesus sê ons moet help waar daar nood is. Maar kyk noukeurig na die teks. Jesus gebruik die uitdrukking “broers van My”. In Matteus word dit konsekwent gebruik vir sy dissipels, vir sy eie volgelinge. Die toets in daardie gelykenis is hoe die wêreld die liggaam van Christus behandel. Dit gaan oor mense se reaksie op die boodskappers van die evangelie, nie oor algemene humanitêre liefdadigheid nie. Om dit aan te haal om 'n donasie te regverdig aan 'n plek waar Christene onderdruk en vervolg word, is dus nie getrou aan wat Jesus bedoel het nie.
Net so hoor ek mense sê: “Maar Jesus het gesê: ‘Geseënd is die wat rein van hart is... geseënd is die vredemakers’” (Matteus 5:8-9). Weereens is dit waar, maar wat beteken dit in konteks? 'n Rein hart is 'n hart wat die waarheid liefhet, wat nie kompromieë met onreg maak nie. 'n Vredemaker in die Bybelse sin is iemand wat die vrede van God bring – 'n vrede wat gebou is op waarheid en geregtigheid. Om vrede te probeer maak deur ons beginsels prys te gee of deur geldelik strukture te ondersteun wat die evangelie onderdruk, is nie die vrede waarvan Jesus praat nie.
En dan is daar Paulus se waarskuwing in 1 Korintiërs 6: “Moenie mislei word nie... die afgodedienaars, die godslasteraars, die diewe... sal nie die koninkryk van God beërf nie.” Hierdie teks herinner ons dat die kerk nie medepligtig aan die wêreld se onreg kan wees nie. Wanneer ons bewus en doelbewus geld stuur na strukture wat die liggaam van Christus vervolg, raak ons medepligtig aan daardie onreg.
Kyk na Paulus se eie praktyk. In 1 Korintiërs 16:1-4 en 2 Korintiërs 8–9 lees ons van sy kollekte vir die gelowiges in Jerusalem. Hy het dit gedoen al was die gemeentes in Korinte, Filippi en Galasië self arm. Maar hy het spesifiek gesê die kollekte is vir die “heiliges” in Jerusalem (Romeine 15:26). Hy het nie gesê dit is vir die Romeinse burgers of vir die heidense tempels nie. Dit was doelbewus vir mede-gelowiges, vir die familie van God. Hier sien ons die Bybelse patroon: ons doen goed aan almal, maar ons eerste roeping is teenoor
die huisgenote van die geloof (Galasiërs 6:10).
Wanneer mense dus Matteus 25 of Matteus 5 aanhaal om 'n donasie aan Gasa te regverdig, is dit 'n misbruik van die teks. Die Bybel is baie duidelik dat ons eers ons eie broers en susters moet versorg.
Die realiteit van wêreldwye vervolging
En dit bring my by die tweede punt: die werklikheid van vervolging wêreldwyd. Volgens Open Doors se World Watch List 2025 leef sowat 310 miljoen Christene onder baie hoë of ekstreme vervolging. In die afgelope jaar is 4 476 Christene doodgemaak weens hul geloof – meer as agt per dag. Nigerië alleen is verantwoordelik vir bykans 70% van daardie sterftes. Elke week word dorpe aangeval, kerke afgebrand en gelowiges afgeslag.
In Sirië, waar die Christelike bevolking voor die oorlog 1,5 miljoen was, is daar vandag minder as 500 000 oor. Onlangs is meer as 25 mense in 'n selfmoordaanval tydens 'n kerkdiens in Damaskus doodgemaak. In Irak is hele dorpe wat eeue lank Christelik was, nou leeg. In Pakistan word gelowiges valslik van godslastering beskuldig en doodgemaak, soos die ou Christenman wat in 2024 deur ’n woedende skare gemartel is. In Indië is meer as 250 kerke in Manipur afgebrand en honderde gelowiges dood. In Mosambiek het Islamitiese militante dorpe aangeval en Christene voor die voet vermoor.
Die lys gaan aan. Van die 20 lande waar vervolging die ergste is, is 14 lande onder Islamitiese ideologie waar Christene stelselmatig vervolg word. Dit sluit lande in soos Somalië, Jemen, Libië, Pakistan, Iran, Afghanistan, Mali, Burkina Faso, Algerië, Irak en – ja – ook Gasa onder Hamas.
Die ironie van Gasa
Dit is juis hierdie feit wat die NG Kerk se besluit so ironies maak. Gasa is nie 'n plek waar Christene vrylik floreer nie. Inteendeel, die klein Christelike gemeenskap daar leef in vrees. Daar was al kerke wat afgebrand is, gelowiges wat gedwing is om hul geloof te versaak, en mense wat ontvoer is bloot omdat hulle Jesus volg. En tog stuur die NG Kerk R250 000 van sy rampfonds na hierdie gebied, sonder om eers dieselfde vurige empatie aan die dag te lê vir die miljoene Christene wat wêreldwyd vervolg word.
Ek vra: waarom hoor ons nie van R250 000 vir die slagoffers van Nigerië nie?
Waarom is daar nie 'n spesiale fonds vir die weduwees van Maiduguri nie?
Waarom het ons nie 'n kollektief georganiseer vir die slagoffers van die Damaskus-bomaanval nie?
Waarom is daar nie ’n persverklaring uitgestuur oor die slagoffers van Manipur in Indië nie?
Wanneer die kerk se hulp so selektief toegepas word, lyk dit nie na evangeliese deernis nie, maar na politieke partydigheid. Veral omdat dit in die nasionale media bespreek word.
Selektiewe barmhartigheid en politieke agendas
Die kerk moet versigtig wees om nie sy geloofwaardigheid te verloor deur hom aan politieke agendas te koppel nie.
In die verlede het dit al gebeur, en dit het ons getuienis skade aangedoen. Christelike barmhartigheid moet universeel wees, maar dit moet ook eerlik wees. Dit kan nie selektief wees nie. Wanneer ons net oor Gasa praat maar swyg oor Sirië of Nigerië, dan is ons nie gedryf deur die evangelie nie, maar deur die agenda van sekulêre media of die ideologiese simpatieë van die dag.
Ek kan nie die stemme van ons broers en susters ignoreer nie. 'n Pastoor in Maiduguri sê: “Elke week begrawe ons mense. Elke week brand ’n ander kerk af. Ons vra nie vir politieke steun nie, net dat ons nie vergeet word nie.” 'n Christenma in Pakistan sê: “My seun is doodgemaak omdat hy Christus bely het. Ek het niks oor nie. Sal die wêreld ooit hoor wat ons deurmaak?” 'n Jong meisie uit Sirië vertel: “Ek het my hele familie in een bomaanval verloor terwyl ons in die kerk aanbid het. Wie sal ons onthou?”
Hulle vra nie vir propaganda nie. Hulle vra nie dat ons kant kies in wêreldse konflikte nie. Hulle vra net dat ons, as hul broers en susters in Christus, nie hul lyding ignoreer nie.
Ek sê nie die kerk moet nooit na Gasa uitreik nie. As daar werklik behoeftige kinders en onskuldiges is, kan ons hulle help deur betroubare humanitêre kanale. Maar ons moet baie versigtig wees om nie die indruk te skep dat ons geldelik strukture ondersteun wat self Christene vervolg nie. En veral moet ons seker maak dat ons nie ons eie broers en susters vergeet nie.
Daarom glo ek die NG Kerk behoort in 'n spesiale fonds te hê wat toegewy is aan die ondersteuning van vervolgde gelowiges wêreldwyd. Dalk help die NG kerk die gelowiges regoor die wereld, maar hoekom word daar dan van die geld wat na Gasa toe gestuur word so openlik luid gepraat? Dit klink meer soos politiek as barmhartigheid. Gemeentes moet duidelik hoor waarom sekere hulpverleningsaksies gekies word, en dit moet gebalanseerd wees. Ons moet saamwerk met betroubare vennote wat reeds in plekke soos Nigerië, Sirië en Pakistan werk. En ons moet ons kinders leer bid vir die vervolgde kerk, nie net vir die slagoffers van een politieke konflik nie. Dalk doen die kerk dit, maar waar is die Netwerk24 artikels daaroor?
NG Kerk, ek vra dit in liefde: herevalueer asseblief hierdie besluit. Moet nie die stem van die vervolgde kerk ignoreer nie. Ons kan nie voor die Here staan en sê ons het gegee aan ander, terwyl ons eie broers en susters vergete agtergelaat is nie. Die bloed van martelare roep steeds uit die grond, soos Abel se bloed geroep het. God vra van ons verantwoordelikheid.
Laat ons eerder bekend staan as 'n kerk wat regverdig, gebalanseerd en opreg liefhet. 'n Kerk wat aan almal goed doen – maar wat nooit vergeet dat die huisgenote van die geloof ons eerste roeping is nie.
Mag die Here ons wysheid gee, ons harte sag maak en ons leiers dapperheid skenk om die regte prioriteite te stel.
Nog artikels op OntLaer:
Volg OntLaer Facebook en LinkedIn vir ons jongste artikels, potgooi-gesprekke en redaksiebriewe asook bydraes en insigte van skrywers regoor ons netwerk.
INTEKEN OPSIES:
Wil jy stukke soos die direk in jou inboks ontvang – weekliks of daagliks – en terselfdertyd ons werk ondersteun? Kies hieronder jou voorkeur.
 | A guest post by
|