Die Ondergang van die Alt-Right

Van memes tot martelaars en wat van die "alternatiewe regses" geword het.

Ek het onlangs 'n dokumentêr-styl video gemaak oor die berugte neo-Nazi Christopher Cantwell, wat 'n gay-erotiese skrywer geword het (jy kan dit hier kyk). Soos baie mense opgemerk het, het byna geen van die name wat vroeër met Cantwell se verhaal geassosieer is, vandag nog enige aanlyn relevansie nie. Hierdie artikel (wat oorspronklik bedoel was as 'n kort nota, maar te lank geraak het) bestaan uit enkele persoonlike waarnemings oor die ondergang van die Alt-Right-beweging oftewel die alt-regses.

In die middel tot laat 2010’s het enige aanlyn politieke inhoudskeppers die konstante druk gevoel om wit-nasionalistiese figure 'n platform te gee of om hulle standpunte te debatteer weens vrees dat om die gesprek met hulle te vermy, as lafhartigheid beskou sou word. Die Alt-Right se aanlynmomentum was só sterk dat slegs sensuur dit kon stop. Vandag het hierdie figure nul invloed op openbare diskoers, en enigeen kan vrylik oor hulle praat sonder om 'n terugslag te vrees.

Die Alt-Right was hoofsaaklik 'n aanlyn wit-nasionalistiese beweging wat van ongeveer 2014 tot 2018 bestaan het, en 'n hoogtepunt vroeg tydens Donald Trump se eerste termyn as president bereik het. Hoewel baie van die huidige regse invloedryke aanlynstemme uit dieselfde wortel ontstaan, is hulle 'n ander spesie.

Verder het die Alt-Right ontstaan uit die samesmelting van aanlynsubkulture wat deur oortreding van normes en ironie gekenmerk is. Alles eienskappe wat internetkultuur definieer het, maar nie goed oorgedra het na die werklike wêreld of verkiesingspolitiek nie. Wat aanvanklik as 'n ironiese, nihilistiese “trolling”-beweging begin het wat liberale gevoelighede geterg het, het stadig ontwikkel tot 'n netwerk van ideologiese entrepreneurs, wat reaksionêre politiek esteties aantreklik gemaak het.

Die skuif “van Pepe na Griekse standbeelde” het 'n simboliese beweging aangedui: van internet-ironisering na pseudo-intellektuele romantisisme. Dit was die verheerliking van “Westerse beskawing” en “tradisie” as teenpool vir liberale moderniteit. Hierdie “Save Evropa”-tipes bestaan vandag nog, maar hulle is grotendeels gesigloos, deel van 'n nis-subkultuur sonder die groot figure wat, soos in die Alt-Right-era, gesprekke en gebeure gelei het of gewild en gereeld op podsendings verskyn het.

Charlottesville in 2017 het die ineenstorting van die Alt-Right verteenwoordig. Wat aanlyn as opvoerige ironie begin het, het in fisieke geweld ontaard. Ekstreme gemeenskappe heg waarde aan suiwerheid en lede wys hul lojaliteit deur al hoe meer radikale en apokaliptiese standpunte in te neem. Teen die tyd van die “Unite the Right”-optog het figure soos Cantwell reeds só ver geradikaliseer dat hulle openlik geweld as enigste oplossing beskou het.

Die motoraanval wat Heather Heyer se lewe geëis het, het die illusie verbreek dat hierdie net 'n groep ironiese meme-makers was. Dit het die donker sielkunde daaragter ontbloot wat bestaan het uit 'n toksiese mengsel van narsisme, Machiavellisme en sadisme. Groepsdinamika wat matigheid verwerp en suiwerheidskompetisie aanmoedig, lei onvermydelik tot 'n beweging se selfvernietiging.

Die belangrikste sosiologiese les is dat “witheid” as organiserende identiteit nie die interne solidariteit of materiële samehang het om 'n volhoubare beweging in postmoderne tye te dra nie. Soos navorsers oor ras en nasionalisme Bonilla-Silva en Kaufmann aantoon, funksioneer witheid meer as 'n struktuur van bevoorregting as 'n werklike, lewende gemeenskap. Mense wat onder die sambreelterm “wit” val, kom uit uiteenlopende kulturele en godsdienstige agtergronde, verskillende diasporas en migrasiegeskiedenisse.

In die moderniteit het “die wit ras” mense georganiseer rondom staatsmag, kapitaalversameling en beskawingsmissies. In die postmoderniteit het daardie strukture ontbind, en witheid agtergelaat as 'n leë simbool van nostalgie sonder materiële inhoud. “Daar is nie iets soos wit kultuur nie,” sê baie mense self. Natuurlik het Italiaanse, Griekse, Ierse en Engelse kulture sterk tradisies¹, maar hulle versmelting in “witheid” het deur assimilasie in stelsels van bevoordeling plaasgevind. Witheid is nie 'n kultuur nie, dit is 'n status.

Een van die tragedies van witheid is juis dat groepe soos Italianers of Duitsers, deur “wit” te word (in die migrasie konteks), hul eie kulturele identiteit verloor en opgeneem word in 'n middelklas, voorstedelike, a-kulturele verveling wat hul oorspronklike tradisies uitdoof.

In teenstelling daarmee is iets soos “swartheid”, wat grotendeels in opposisie tot of deur onderdrukking deur witheid gevorm word, 'n baie sterker organiserende beginsel. Sosioloë wys lank reeds daarop dat marginaliteit dikwels sterker gemeenskapsbande en simboliese samehang skep deur kerke, broederorganisasies, musiek of politieke bewegings wat as “teenpublieke” funksioneer.²

Die Alt-Right is deels gemotiveer deur hul waarneming van swart en inheemse bevrydingsbewegings wat hulle egter verkeerd vertolk het as uitsluitende, rassegebaseerde politiek soortgelyk aan hul eie. In 'n poging om dit na te boots, het hulle wit nasionalisme herverpak as 'n soort “identiteitspolitiek vir wit mense.” Maar om bogenoemde redes was die twee nie simmetries nie. Die meeste mense kan die verskil tussen die Ku Klux Klan en swart integrasioniste duidelik raaksien.

Vandag se verregse subkulture het aangepas. Hulle noem hulself selde “wit nasionaliste.” Hulle kamoefleer rasgebaseerde politiek onder die vaandel van godsdiens, manlikheid of anti-globalisme. Die geloof in 'n rassehiërargie het herverpak geraak in kulturele en morele kodes eerder as biologiese kodes. Die Christendom, “tradisie” en “Westerse waardes” dien nou as plaasvervangers vir ras om uitsluiting weer in hoofstroomdiskoers aanvaarbaar te maak.³ Een van die min oorblywende figure uit die Alt-Right is Nick Fuentes, wie se wit nasionalisme vandag veel meer verborge en kripties is as vroeër.

Ek sou eindeloos kon uitwei oor wat 'n randverskynsel, pseudo-intellektuele, reaksionêre en dikwels simpel beweging soos die Alt-Right verkeerd gedoen het. In kort: “witheid” is vervelig, onprakties en innerlik onsamehangend.⁴ Die Alt-Right was bestem om te misluk. Morele oorwegings daar gelaat, word dit vandag onthou as 'n ongemaklike era van skaamte in die internetgeskiedenis — ver verwyderd van die politieke mag waarvoor dit eens gehoop het.

• Hierdie artikel word met vergunning van die skrywer vertaal en herplaas vanaf die sy Substack.

Nog artikels op OntLaer:

Kan die Sekulêre Weste Afrika insluk?

"Die tekort aan estetika is liberalisme se grootste leemte"

Oor Manlikheid in 'n Republiek

Volg OntLaer Facebook en LinkedIn vir ons jongste artikels, potgooi-gesprekke en redaksiebriewe asook bydraes en insigte van skrywers regoor ons netwerk.

INTEKEN OPSIES:

Wil jy stukke soos die direk in jou inboks ontvang – weekliks of daagliks – en terselfdertyd ons werk ondersteun? Kies hieronder jou voorkeur.

1. Groepe wat, terloops, uit baie verskillende etniese agtergronde bestaan, ewe veel deur kulturele, geografiese en taalkundige grense gedefinieer word, histories verdeel was, en op veelvuldige (meerduidige) maniere aangeroep of verstaan word.

2. Eweneens het ek 'n stuk geskryf oor die LGBT-ikoon John Waters en sy begrip van “trash culture” as 'n geldige eksistensialistiese filosofie wat weer die verband tussen marginaliteit en kultuur ondersoek.

3. Hierdie konsep van “identiteit d.m.v. volmag” is selfs in die 2010’s deur die Alt-Right verwoord, wat juis probeer het om witheid te formaliseer en hierdie plaasvervangers uit die gesprek te verwyder.

4. As jy belangstel om te weet waarom ek nie ’n nasionalis is nie, lees my stuk “Why I’m Not A Nationalist - A Genealogical Debunking Argument”.